Piano Solo
Piano + ...
Voor beginners
Componisten

Mélanie Bonis

Alle Composities

Composities voor: Piano

#Arrangementen voor: Piano
op populariteit

#

5 Pièces pour piano (5 Pieces for piano)5 Pièces pour piano, Op.109 (5 Pieces for Piano, Op.109)6 pièces à 4 mains, Op.130 (6 kamers 4 handen, Op.130)6 Valses-Caprices, Op.87

A

Allons prierAu crépuscule, Op.111 (Au Crepuscule, Op.111)

B

Barcarolle, Op.71Barcarolle-Etude, Op.43

C

Carillon mystique, Op.31 (Carillon mystiek, Op.31)Cello Sonata, Op.67

E

Epithalame

I

Il pleut, Op.102

L

La Cathédrale blessée, Op.107 (Kathedraal gekwetst, Op.107)La Chanson du Rouet, Op.24Le chat sur le toit (Kat op het dak)Le MoulinLe Ruisseau (Kreek)Les Gitanos

M

Marionnettes, Op.42MazurkaMéditation, Op.31 (Meditation, Op.31)

O

Omphale, Op.86Orientale, Op.32

P

Pavane, sarabande et bourrée (Pavane, Sarabande en gevulde)Pensées d'automne, Op.19 (Herfst gedachten, Op.19)Phoebé, Op.30 (Phoebe, Op.30)Près du ruisseau, Op.9 (Buurt van de beek, Op.9)

R

Romance sans paroles, Op.56Rondo dans le genre ancien, Op.7 (Rondo in de eerste soort, Op.7)

S

Salomé, Op.100 (Salome, Op.100)Scènes enfantines, Op.92 (Kinderachtig scènes, Op.92)Scherzo, Op.40Sevilliana, Op.125Suite en forme de valses (Suite vormige walsen)Suite en trio, Op.59

T

Tambours et clairons, Op.25 (Trommels en trompetten, Op.25)

V

Variations, Op.85 (Variaties, Op.85)Viennoise, Op.8

Arrangementen voor: Piano

Cello Sonata, Op.67
Wikipedia
Mélanie Hélène Bonis (of Mel Bonis) (Parijs, 21 januari 1858 - Sarcelles, 18 maart 1937) was een Frans componiste.
Bonis' vader was opzichter in een horlogemakersbedrijf. Haar moeder was maakster van passement (een soort kant) en werkte voornamelijk thuis in een klein appartement aan de Rue Rambuteau nr. 24 in het 4e arrondissement van Parijs. Ze kreeg een streng religieuze opvoeding, bleef haar hele leven erg gelovig en vastberaden om niet te voldoen aan het clichébeeld dat een kunstenaar van losse zeden is.
Van kleins af aan speelde Melanie in haar eentje op de oude piano van haar ouders. Het lag in de lijn der verwachting dat ze naaister zou worden. Ze ontsnapte aan die toekomst dankzij Jacques Maury, een vriend van haar ouders, die docent kornet was aan het Conservatoire de Paris. Hij stelde haar voor aan César Franck, wiens interesse ze wekte. Hij liet haar in 1876 toe tot de klas harmonieleer en pianobegeleiding. Ze werd ook toehoorder bij orgelklas van Franck. In 1877 kreeg ze een eervolle vermelding bij harmonieleer en pianobegeleiding. Daarna studeerde ze bij Auguste Bazille, waar ze klasgenoot was van Claude Debussy. Ze behaalde in 1879 een tweede prijs voor begeleiding en in 1880 een eerste prijs voor harmonieleer. In januari 1881 schreef haar leraar Auguste Bazille: "De beste van de klas, maar de angst verlamt haar". Ernest Guiraud bevestigde dit in zijn nieuwjaarswens voor 1880: "Laat u uw twee eerste twee prijzen hebben, net zo mooi als iedereen".
In 1879 ontmoette ze Amédée Louis Hettich (1856-1937), zangleerling uit de klas van Jean-Jacques Masset en dichter. Hij werd de enige echte liefde van Bonis' leven. Haar eerste compositie was een Impromptu voor piano. Ze ondertekende met "Mel Bonis", haar artiestennaam, want ze wilde niet als vrouw herkend worden. Daarna schreef ze twee liederen samen met Hettich op twee gedichten van zijn hand: Villanelle en Sur la Plage. Hettich was journalist bij L'Art musical. Hij vroeg haar hand, maar haar familie was tegen het huwelijk en ze ging weg bij het conservatorium.
Haar ouders organiseerden een verstandshuwelijk: op 25-jarige leeftijd huwde ze Albert Domange, een rijke ondernemer in de leerindustrie (het huis Scellos, vanaf 1883 Domange & Co.). Hij was 47 jaar en tweemaal weduwnaar met vijf kinderen. Ze gingen wonen in een herenhuis in de buurt van het Parc Monceau en brachten feestdagen en weekends door in zijn huis in Sarcelles of zijn Villa in Étretat. Uit het huwelijk werden drie kinderen geboren: Pierre, Jeanne en Edouard.
In de jaren 1890 kreeg Bonis opnieuw contact met Amédée Hettich. Ze werkten samen aan haar verzameling Les airs classiques: zij componeerde de melodieën op zijn teksten, en hij hielp haar om binnen te komen bij de Parijse uitgevers. Ze kregen een dochter Madeleine (1899), van wie het bestaan geheim bleef. Geteisterd door twijfel en schuldgevoel tot aan haar dood, ging Bonis meer componeren in de jaren 1900. Ze was lid van de Société nationale de musique van 1899 tot 1911 en was secretaris vanaf 1910 - de eerste keer voor een vrouw.
Na de dood van haar man op 31 maart 1918 nodigde ze Madeleine uit in de vakantievilla in Étretat, zogenaamd als oorlogsvluchteling. Madeleine was op 29 maart 1918 ontsnapt aan de bom uit een Duitse "Dikke Bertha" op de Église Saint-Gervais, waarbij 88 doden en 60 gewonden vielen. Na terugkeer uit de oorlog werd Bonis' jongste zoon Edouard verliefd op Madeleine. Hij wilde met haar trouwen en Bonis had daarom geen andere keuze dan hem de waarheid te vertellen. Edouard stierf in 1932 in Caïro op 36-jarige leeftijd, vier jonge kinderen achterlatend. Bonis richtte zich daarna op de kerkmuziek, bijvoorbeeld Cantique de Jean Racine, geschreven ter nagedachtenis van haar verloren zoon.
Als vermogend lid van de Parijse bourgeoisie kon ze zich permitteren om zich professioneel te wijden aan het componeren, maar in haar latere jaren trok haar muziek steeds minder belangstelling. Haar tweede pianokwartet in D-majeur uit 1924 liet ze bijvoorbeeld op eigen kosten drukken, maar er werd geen enkel exemplaar verkocht. De stijl, in de geest van Franck en D'Indy, werd als achterhaald beschouwd. Toen het in 1928 toch een keer was uitgevoerd, schreef de componist Joseph-Ermend Bonnal dat hij het werk zeer waardeerde, maar dat er "moed voor nodig is om in deze tijd nog zulke muziek te componeren".
Mélanie Domange, née Bonis, werd 79 jaar oud. Zij ligt begraven op het Cimetière de Montmartre in Parijs.
Bonis schreef ongeveer driehonderd werken, de belangrijkste geschreven tussen 1892 en 1914. Haar muziek wordt gezien als laatromantisch, typisch voor haar tijd. De stukken variëren van dramatisch tot komisch, met impressionistische of oriëntalistische thema's. Stilistisch neemt ze een positie in tussen César Franck en het muzikale impressionisme en wordt haar werk in verband gebracht met dat van zowel Fauré en Pierné als Debussy. Veel werken, behalve haar orkestmuziek, zijn opnieuw uitgegeven.
De pianomuziek is uitgegeven in negen banden.